Een moedig, strijdbaar en betrokken mens

Eind maart werd Fred opgenomen in het AMC na een ongelukkige val. Hij bleek ernstig ziek en overleed op zaterdag 13 mei. Familie, bekenden en vrienden waren op 18 mei bij zijn crematie.

Veel vrienden; Jan Vlietman en Dick Walda vertelden over Fred en over Ida. Met Ida Oerlemans was hij bijna 60 jaar getrouwd. Zij overleed in september 2005 in verzorgingshuis de Die. Fred bleef ook daarna als vrijwilliger in de Die werken, als vanzelfsprekend.

Velen wisten dat het overlijden van Ida hem sterk aangegrepen had, weinigen wisten dat Fred ernstig ziek was. Fred sprak daar niet over. Hij wilde sterk zijn en blijven en dat was hij ook, zijn leven lang.

Zij hadden het thuis niet rijk en Fred moest al jong gaan werken. Veertien was hij toen de oorlog begon. Hij ging deelnemen aan verzetswerk; in het begin met het rondbrengen van illegale kranten. Hij werd betrapt en naar kamp Amersfoort gebracht. Hij hield zich daar staande. Fred werd op transport gesteld naar het concentratiekamp Neuengamme, maar wist in Zwolle uit de trein te ontsnappen.

Na de oorlog werd Fred opgeroepen om dienst te nemen en zou naar ‘Indie’ moeten om daar te vechten. Hij weigerde en moest weer onderduiken. Van die tijd dateert zijn vriendschap met Corry en Jan Vlietman. Die onderduik werd een onmogelijk situatie en Fred en Ida besloten dat hij zich moest melden. Hij werd veroordeeld, gevangen gezet in Scheveningen en moest ’nadienen’.

Verzetswerk en principes telden niet. Toen Fred vrij kwam kreeg hij een boekenkast. Goed gezien, want kennis, studie en informatie waren voor Fred wezenlijk. Zijn ‘rode’ principes en het lidmaatschap van EVC en CPN maakten het in de tijden van de koude oorlog moeilijk een goede baan te vinden.

Zijn leven heeft misschien wel 40 moeilijke jaren gekend. Maar de vriendschappen maakten dat meer dan goed. Vriendschap vond hij ook bij zijn hobbyclub: goochelen. Tot het eind bleef Fred geïnteresseerd, hij bleef het wereldnieuws volgen. “Het is niet allemaal voor niets geweest, wat we gedaan hebben”. zei hij in een laatste gesprek. “maar we moeten niet te veel naar het verleden kijken, het gaat om de toekomst.”

Ontroerd zagen we hoe Jan Vlietman op 18 mei afscheid nam van zijn vriend en hem voor de laatste keer een klopje op zijn schouders gaf.