4-Mei herdenking 2004 Rivierenbuurt
Kindermonument – Rozenoord
Ongeveer driehonderd mensen waren aanwezig bij de 4-mei herdenking bij gedenkplaats Rozenoord.
Jong en oud, ieder met zijn en haar gedachten.
Een herdenking met een stijlvol verloop.
Kinderen in Oorlog
Al weer voor de derde maal is er werk van leerlingen van basisscholen geëxposeerd aangevuld met foto- en informatiemateriaal van War Child. Dit jaar was het thema ‘Kinderen in Oorlog’. Veel belangstelling en waarding voor het werk.
Wormen en Maden
Jona Oberski – schrijver van het boek ‘kinderjaren’: Bijzonder waren de bijdragen van buurtgenoot Jona Oberski aan het project ‘Kinderen in Oorlog’ en de 4-mei herdenking. Hij heeft op scholen met leerlingen gesproken. Hij schreef daarvoor de tekst ‘Het is hier vrede’. Samen met leerlingen en meester of juf las hij de tekst die met opzet alleen maar van komma’s is voorzien.
Dat was de aanloop voor een gesprek over de vraag:
Wat heeft deze tekst nu met de tweede wereldoorlog te maken?
Met als belangrijke conclusie:
Vrijheid moet je doorgeven, omdat ie niet zomaar vanzelf blijft bestaan!
Bij de aanvang van de 4 meiherdenking in de Rivierenbuurt hield Oberski in de speeltuin de voordracht ‘wormen en maden’
Een paar reacties: ‘Aangrijpend; Een bijzondere herdenking; Gaat het echt over zichzelf; Ik wil de tekst graag zorgvuldig lezen; Pessimistisch’
Velen voegen zich bij
De stille tocht – van Kindermonument naar Rozenoord:
Veel belangstelling, deelnemers aan de dienst in de Maranathakerk voegen zich bij hen.
Als de stille tocht bij Rozenoord arriveert, is het daar al druk. De gedenkplaats is te klein.
Vrijheid is niet vanzelfsprekend
Duco Adema, wethouder ZuiderAmstel: Voor die vrijheid moeten we waakzaam zijn. Het is goed om daar juist vanavond bij stil te staan. Met waakzaamheid betuigen we respect aan diegenen die hun leven gaven voor onze vrijheid, en tonen we onze verantwoordelijkheid om vrede en vrijheid te behouden en door te geven aan onze kinderen.
Voor die verantwoordelijkheid is moed nodig. Zeker in een tijd als de onze, waarin we ons onzeker voelen over onze veiligheid, thuis, op straat, of als we op reis zijn, daarnaast ook door economische tegenspoed: houden we onze baan? Worden we getroffen door nieuwe bezuinigingen? Een tijd ook, waarin het populisme de boventoon voert, waarin sommigen het blijkbaar stoer vinden om alles wat bijvoorbeeld islamitisch of Joods is af te kraken.
Oproep aan jonge mensen
Truus Menger – verzetsvrouw en beeldhouwster van het Kindermonument:
Blij en bezorgd is Truus Menger over jonge mensen.
Ze richtte zich vooral tot hen. Het geeft moed als jonge mensen bij herdenkingen als deze aanwezig zijn. Zij begrijpen waar de verzetsmensen voor stonden en dat hun werk voortgezet moet worden.
Je moet mensen niet veroordelen omdat ze Marokkaan of Jood zijn. Het maakt niet uit welke huidskleur je hebt, in welke god je gelooft. Toch zie je nu weer dat mensen zich meer voelen dan anderen, dat zij hun macht mogen misbruiken. Daar word je treurig van. Een triestheid die weer verdwijnt als je met jonge mensen praat. En daarom bedank ik juist jullie dat je hier aanwezig bent.
Moed om twee minuten stil te zijn
Dectet zong begeleid door gitarist Gilbert Anderson het Kyrie en Agnus Dei uit de Misa Criolla van Ariel Ramirez.
Maarten Smit las zijn gedicht ‘Dodenherdenking’.
Dectet verzorgde een zeer stijlvolle bijdrage aan de herdenking
Sopranen: Boukje Dijkman en Annerieke Wilson
Alten: Daphne Reinderts en Hanneke Maaskant
Tenoren: Onno van der Heijde, Ronald Maaskant en Frits Westhof
Bassen: Aad Groenendijk, Paul Kavelaars en Maarten Smit
Acht uur
De last post door Mark Smit
Twee minuten stilte
Het gezongen Wilhelmus (Dectet)
Het defilé langs het monument, geopend door de Anne Frankschool – veel bloemen.
Gesprekken in de speeltuin.
Ook na afloop van de herdenking was het druk in de speeltuin. Zoals altijd weer een informele sfeer, gesprekken van allerlei aard.
Bijzonder was de aanwezigheid van Anke en Ben Pijnappel. Ben was jarenlang penningmeester van het wijkopbouworgaan
Toos Plug berichtte ons:
De herdenking/vermaning/lering waren een paar zeer goede uren. Het was voor mij als ‘thuiskomen’. Zo zaten wij vroeger (in de DDR) ook bij elkaar na de (ere)dienst in de kerk. Ik heb dit nog niet veel vaker meegemaakt, dit ‘gewoon bij elkaar zijn’, hoe ‘verschillend’ ook. De plekken in Nederland waar ik dit meemaakte kan ik op mijn twee handen natellen. Bedankt.
Hartelijke antifascistische groeten.
Toos.
